چو زر در مغز داری دوست داری

وگرنه هرچه داری پوست داری

تو چندینی چرا خود دوست داری

به مغزی در حقیقت پوست داری

ترا خود نیست اینجا دوستداری

اگرچه ماهم اندر پوست داری

اگرچه پوست اینجا دوست داری

تو بیمغزی بمانده پوست داری

خدا شو گر تو جانان دوست داری

تو مغزی چون نظر با پوست داری

تو تا باشی هوا را دوستداری

ابی مغزی و عین پوست داری

زهی جاهل که دنیا دوستداری

نداری مغز، جمله پوست داری

پلیدی در طبیعت دوستداری

نداری مغز دل تو پوست داری

چو احمد در دل و جان دوستداری

همه مغزی نه چون خر پوست داری

ترا تا این طلسمت دوستداری

ابی مغزی حقیقت پوست داری

چو خود را این چنین مر دوست داری

رها کردی تو مغز و پوست داری

دلبرا بر روی ماهت این پریشان موست داری؟

سُنبل تر، یا سمن، یا زلف عنبربوست داری؟

قامت است این، یا بود شمشاد، یا باشد صنوبر

یا که سرو بوستانی، یا قد دلجوست داری؟

این هلال ماه گردون است، یا شمشیر برّان

[...]