گفتم که بمیرم و نبینم که بر شود

بر تخت آل ناصر دین دیو غوریی

من هم کنم عبیر ابوالفتح زیر خاک

بی روی شوم سوری فرخنده سوریی

عمرم دراز گشت چرا تاز اهل غور

[...]

اوفتاد از جوع در رنجورئی

دید اندر مسجدی مغفورئی

گر بود از پیشگه دستورئی

نیست جانم را ز شرحش دورئی

چون نمی‌آید ورا رنجوریی

که بگیرد چند روز او دوریی

جسم مجنون را ز رنج و دوریی

اندر آمد ناگهان رنجوریی

با چنین ناقابلی و دوریی

بخشد این غورهٔ مرا انگوریی