یکی با هم از شاه یاد آوریم

نشینیم با شادی و می خوریم

بیدف بر ما میا که ما در سوریم

برخیز و دهل بزن که ما منصوریم

مستیم نه مست بادهٔ انگوریم

از هرچه خیال کرده‌ای ما دوریم

گفت اگرچه بتن از او دوریم

بی تن و روح هر دو یک نوریم

گر به صورت ز هم دگر دوریم

چه تفاوت کند چو یک نوریم

یمین دولت و دین ای یگانه دو جهان

سه چار یار بکنجی فتاده مخموریم

ز بهر پنج منی می بشش جهه گشتیم

نیافتیم از آن دردمند و رنجوریم

شدست تفته دل ما چو هفت دوزخ از آن

[...]

عمریست که از خلوته در میکده مسئوریم

شب مست و سحر گاهان چون چشم تو مخموریم

کس بوی ریا نشنید از خرفة ما رندان

چون دور به صد فرسنگ از زاهد مغروریم

پی برده بکوی تو تا بافت بوی تو

[...]

آه کز روی دوست مهجوریم

یار با ما و ما از او دوریم

طور هستی است مانع دیدار

همچو موسی اگرچه بر طوریم

ای مسیحای عشق بر کش تیغ

[...]

فریاد کز توهم نامحرم حضوریم

خفاش بی‌نصیبیم ظلمت‌شناس نوریم

زان دم ‌که دامن ‌کل رفته‌ست از کف ما

در احتیاج هر جزو مجنونتر از ضروریم

پیوند هیچ دارد از آگهی‌ گسستن

[...]

هر چند به فر کرمت مغروریم

لیکن به دعا در طلبش مأموریم

نزدیکتری ز ما به ما اما

دوریم و اجابت نکنی تا دوریم

جرم هستی‌ کافی‌ است‌ و دوریم‌

تا چه‌ جای جرمهای صوریم‌

بر تو ما ایمان بگفتند آوریم

وآنگهی ما ذی منال و سروریم

با جسم بکعبه حضوریم

در ظلمت محض عین نوریم

مران از در که مشتاق حضوریم

از آن دردی که دادی نا صبوریم

بفرما هر چه میخواهی به جز صبر

که ما از وی دو صد فرسنگ دوریم

از شیمی و جغرافی و تاریخ‌، نفوریم

از فلسفه دوریم