بدان منگر که از من دور گشتی

چنین تابنده و پر نور گشتی

برنگ و بوی گل مغرور گشتی

ز نزد حضرت شه دور گشتی

به رنگ خویشتن مغرور گشتی

ز قرب حضرت شه دور گشتی

در این آتشکده مغرور گشتی

نخورده آبی از وی دورگشتی

چو عشق آمد ز صورت دور گشتی

یقین اللّه را در نور گشتی

چرا بر نقش خود مغرور گشتی

از این کل از وصالش دور گشتی

بیکباره چنین مغرور گشتی

از اینجا چونکه دور دورگشتی

توئی آدم چرا مغرور گشتی

باندک چیز از آن دم دور گشتی

کنون گر واصل این نور گشتی

حقیقت همدم منصور گشتی

حاج باقر جان بقر بودی چرا بیقور گشتی

گاو بودی خر شدستی مار بودی مور گشتی

فرض با منکر شدی بر فسق خود اقرار کردی

بر تقلب های بی پایان خود مغرور گشتی

در هوای انگبین کندوی خود بر باد دادی

[...]