دی در چمن آن زمان که طوفی کردی

با گل گفتم کز آن شرابی خوردی

گل گفت که سهل بود گفتم که برو

چون جامه دریدی ز چه رنگ آوردی

جهان‌پیمایش از گیتی‌نوردی

گرو برده ز چرخ لاجوردی

بسوزان دلق چرخ لاجوردی

سزد کین هفت پرده در نوردی

همیشه دور چرخ لاجوردی

نداند پیشه‌ای جز ره نوردی

گنجشک توام که پای بستم کردی

وز دانه اندوه و غمم پروردی

با رشته ز دست تو پریدم صد بار

بازم به همان رشته به دست آوردی

نُه خنگ سپهر لاجوردی

از شوق تو گرم رهنوردی

یکی به گریه سلاح از برایش آوردی

یکی بسر زد و حیف از جوانیش خوردی

هزار سال به باغ جهان وطن کردی

ز جهل این تن خاکی به ناز پروردی

چو خواستی سوی شهر و دیار برگردی

برای اهل وطن ارمغان چه آوردی؟

زر پیاپی بدست آوردی

نه به کس دادی و نه خود خوردی