چو از سرّ حقیقت کور افتاد

بزد یک نعره ودر گور افتاد

ازو جبریل معظم دور افتاد

محمد در میان نور افتاد

درونش با برون در نور افتاد

شد اندر ذات او منصور افتاد

باز دل از در تو دور افتاد

در کف صد بلا صبور افتاد

نیک نزدیک بود بر در تو

تا چه بد کرد کز تو دور افتاد

یا حسد برد دشمن بد دل

[...]

آلتش شهوت تو کور افتاد

زنده زان بی‌کفن بگور افتاد

دور و نزدیک در ظهور افتاد

ذات هستی از این دو دور افتاد

از سر کوی عشق دور افتاد

در سراپردهٔ سرور افتاد