بند و غل توبهٔ نصوح بود

باغ دیدن غذای روح بود

گر مرا عمر سام و نوح بُوَد

ور بقایم چو نفس و روح بُوَد

خاک را مرتبت ز روح بود

ورنه بی‌روح خاک نوح بود

عشق می‌گوید علی چون روح بود

خود بدریای معانی نوح بود

بهر جان قصد تو گر بر دل مجروح بود

جان به شکرانه دهد هر که سبکروح بود

مردم ای مرهم دل عاقبت انصاف بده

دل من تا بکی از داغ تو مجروح بود

در چنین بحر بلا مردمک دیده بس است

[...]