ای دل اگر آن عارض دلجو بینی

ذرات جهان را همه نیکو بینی

در آینه کم نگر که خودبین نشوی

خود آینه شو تا همگی او بینی

آن نکوتر که هرچه زو بینی

گرچه زشت آن همه نکو بینی

تو با شاه حقیقت او تو بینی

نباشد اندر اینجاگه دوبینی

نیک و بد چون همه از او بینی

هرچه بینی همه نکو بینی

به چشم مست ما نگر که نور روی او بینی

همه عالم به نور او اگر بینی نکو بینی

خیالی نقش می بندی که این جان است و آن جانان

بود این رشته یک تو و لیکن تو دو تو بینی

در آ با ما درین دریا و با ما یکدمی بنشین

[...]

چند چون چشم هوسناک به هر سو بینی؟

جمع شو تا هم از آیینه خود رو بینی

دیده بر شست گشا، چند ز کوته نظری

تیر مژگان ز کمانخانه ابرو بینی؟

حسن لیلی نبود پرده نشین ای مجنون

[...]

هان تا که درین آینه آن رو بینی

این هستی این سوی از آن سو بینی

این پردهٔ پندار ز پیشت چو رود

هرچند به خلق بنگری او بینی

هان تا که درین آینه آن رو بینی

این هستی این سوی از آن سو بینی

چشم از او وام کن که او بینی

وجه هور از چشم هو بینی

از دل ما رموز طره یار

جوئی ارباز مو بموبینی

دل پیر مغان بجو که نه جوست

[...]