به نظم مرثیه‌ای در که چون ز موجب آن

یتیم‌وار تفکر کنم برآشوبم

امیر عادل در یک دو بیت نقدی کرد

هنوزش از سر انصاف خاک می‌روبم

وزان نشاط که آن نظم ازو منقح شد

[...]

در کف قهر حق من آن چوبم

که به سگ سیرتان رسد کوبم

اگرچه پای تا سر من عیوبم

بود زشت از شمالم تا جنوبم

زندان بلایت را صد باره چه ایوبم

من یوسف حسنت را همواره چه یعقوبم

من عاشق دیدارم من طالب مطلوبم

در دام تو محبوسم در دست تو مغلوبم

نزد دولت اگرچه مغضوبم

بر ملت عزیز و محبوبم