گاه بندد ورا به گهواره

گاه بر بر نهدش همواره

ای در هر دم دو صد جهان پر چاره

در وادی جست و جوی تو آواره

آتشکدهٔ دلِ مرا باز رهان

از صحبتِ نفسِ گبرِ آتش خواره

کواره با خود آر ای دوغ‌خوار‌ه

که با دوغت کنم اندر کواره

هزاران طفل خرد شیرخواره

برآورند سر از گاهواره

عسلی خرقه و عسل خواره

همچو زنبور بیشه آواره

بود محبوس طفل شیرخواره

به نزد مادر اندر گاهواره

شود اندر خدای همواره

چون غذا محو در غذا خواره

ز روغن شیر و از خم گاهواره

بدین گشتند طفلان شیرخواره