به یاران گفت کز خاکی و آبی

ندیدم کس بدین حاضر جوابی

هر آن کس این نداند چون دوابی

نفهمیده مگر خوردی و خوابی

برادر جان مگر رفته به خوابی!

که زینب را نمی گویی جوابی

جهانی تیره‌تر با آفتابی

صَواب او سراپا ناصَوابی

ندانم تا کجا ویرانه‌ای را

دهی از خونِ آدم، رنگ‌ و آبی