ز بهرِ آنکه مرد نام و ننگند

ز مردی سال و مه با هم به جنگند

هرچه جز مردمند یک رنگند

یا همه صلح یا همه جنگند

درین دیار عجب مطربان یک رنگند

که دل برند به صد راه و بر یک آهنگند

ز صحن سینه گشایند چشمه چشمه نور

به زخمه صیقل آیینه های پرزنگند

کلید شادی و شمشیر غم به کف دارند

[...]

بلا‌کشان محبت‌ گل چه نیرنگند

شکسته‌اند به رنگی‌ که عالم رنگند

چه شیشه و چه پری خانه‌زاد حیرت ماست

به آرمیدگی دل‌که بیخودان سنگند

ز عیب‌پوی ابنای روزگار مپرس

[...]

این باخته نقشان که درین خانهٔ تنگند

چون مهره شطرنج به همسایه، به جنگند

برداشت صبا طرف نقاب تو، همانا

پیداست که گل های چمن باخته رنگند