از او چرخ بر تیغ کُه رنگ زد

تو گفتی که دینار بر سنگ زد

چه زآنگونه گُرزی به ارهنگ زد

روان دیو بر گُرز کین چنگ زد

یکی سکه بر نقد فرهنگ زد

یکی لاف ناموس و نیرنگ زد

فلک شیشه می چو بر سنگ زد

بت چنگ زن چنگ در چنگ زد

به گیسوی چون سنبلش چنگ زد

همی بر سر و سینه‌اش سنگ زد

هر که پشت پای چون شبنم به آب و رنگ زد

در حریم مهر تابان تکیه بر اورنگ زد

چون می انگور، صاف بیخودی غماز نیست

می توان میخانه ها زین باده بیرنگ زد

درد پنهان را زبان عرض مطلب کوته است

[...]

نغمهٔ عشقت چو بر آهنگ زد

بر دل هر سنگدلی چنگ زد

سر ناخنی بر رگ چنگ زد

چو شد چنگ نالان، بر آهنگ زد

هر کسی از روی هوی چنگ زد

هر چه ‌دلش‌ خواست بر آهنگ زد