بیارید این پلید بد کنش را

بلایه گندپیر سگ‌منش را

نشانه شد روانت سرزنش را

که بگزید از کنشها این کنش را

نهاده گردن، آهو گردنش را

به آب چشم شسته دامنش را

ندادی دست جز پیراهنش را

که در آغوش خود دیدی تنش را

گر فهم کند طوطی شیرین سخنش را

بر تنک شکر نیک گزیند دهنش را

آن لب که در او هیچ مجال سخنی نیست

کس را چه دهن تا که بگوید سخنش را

ترسم که کند رنجه تنش را ورق گل

[...]

بوسید رکاب توسنش را

بگرفت دو دست دامنش را