از رفتنش ارچه سود سنجید

با این همه شوی بود، رنجید

مرد لؤلؤی خُرد بر سنجید

عبره کردش چنانکه در گنجید

زهی خلوت که موسی در نگنجید

فلک در نزد او ذره نسنجید

ز شوقش در همه جنّت نگنجید

جهان پیشش بیک حبّه نسنجید

بجز او در دلش چیزی نگنجید

جهان نزدیک او موئی نسنجید

بجز حق هیچکس دیگرنگنجید

ز قول و فعل یک ذرّه نسنجید

نرنجانید کس هم خود نرنجید

جهان چون برگ کاهی او نسنجید

گفتم بیتی نگار از من رنجید

یعنی که بوزن بیت ما را سنجید

گفتم که چه ویران کنی این بیت مرا

گفتا به کدام بیت خواهم گنجید

هر یکی از شما دو صد گنجید

گرچه در قالب شش و پنجید

ز خلق از هیچ آزاری نرنجید

که در آزار خود خلقی نسنجید