ای دل تو را گر آرزوی بی‌غمی کند

آن کن تو نیز موسم گل که‌آدمی کند

دانی که آدمی چه کند وقت نوبهار‌؟

می‌خوارگی و عاشقی و خرّمی کند

خیزد به بانگ بلبل و خسبد میان گل

[...]

هر که دندان ضعیفی می‌کند

کار آن شیر غلط‌بین می‌کند

آن مسیحا مرده زنده می‌کند

وان جهود از خشم سبلت می‌کند

لاف وا داد کرمها می‌کند

شاخ رحمت را ز بن بر می‌کند

خواب را یزدان بدان سان می‌کند

کز دو عالم فکر را بر می‌کند

هم‌چو یغماجیست، خانه می‌کَند

زود زود انبان خود پر می‌کند

چندان که ممکن است کسی مردمی کند

دم را چرا علم کند و کژدمی کند؟

نان جوی به سفره هر کس که هست ازوست

آدم زبان خویش اگر گندمی کند

طوفان نوح، کودک دریا ندیده ای است

[...]

با زخم ما مباد کسی مرهمی کند

ما را اسیر ننگ غم بی غمی کند

همسایه را ز پهلوی همسایه فیضهاست

خون جگر به زخم دلم مرهمی کند

فانوس بزن تو بی تو ز بس گشته است

[...]

بی‌رخت گل در چمن آشفتگی‌ها می‌کند

غنچه با بوی تو در یک پیرهن جا می‌کند

پیش پیش رنگ رخسار خود از خود می‌رویم

در چنین دوری که چشمت کار صهبا می‌کند

راز در هر دل که جا گیرد نفس نامحرم است

[...]