تو رسن در حلق محکم کرده‌ای

در ته چاه فنا دم کرده‌ای

سینه‌ام را از غم عالم تو بی‌غم کرده‌ای

از غم خود تا مرا رسوای عالم کرده‌ای

فاشم، ای دیده، تو کردی، زانکه زین دل هرکجا

خواستم گویم غمی، بنیاد ماتم کرده‌ای

وه که خلقی ز آه دودانگیز من بگریست خون

[...]

درین دشت کاری نه کم کرده‌ای

بسی دیو را پشت خم کرده‌ای

خشم را آیینه پرداز ترحم کرده‌ای

در نقاب چین پیشانی تبسم کرده‌ای

هر سر مویت زبان التفاتی دیگر است

بسکه شوخی در خموشی هم تکلم‌ کرده‌ای

تا عرق از چهره‌ات خورشید ریز عبرت‌ست

[...]

خلقت شادی و الم کرده ای

بی مددی محنت[و] غم کرده ای

خانۀ مولای خود گم کرده ای

کسب لفظی بهر مردم کرده ای

چرا مژگان را بخم کرده‌ای

چرا نرگسان را دژم کرده‌ای