گناه آید به نادانی ز مستان

چو عذر آرند ازیشان داد مستان

گرت بخشد عمامه عم مستان

کان بود چون عطای بدمستان

زلفین تو سی زنگی و هر سی مستان

سی مستانند خفته در سیمستان

عاج است بناگوش تو با سیم است آن

زین سیمستان بوسه کم از سر مستان

وگرنه، مستِ خویشی همچو مستان

بره رفتن چه برخیزد ز مستان

چو تو مستی ز لب می ده بمستان

دمی بنشین که در خوابند مستان