من که مسعود سعد سلمانم

کمتر و پستر از ندیمانم

اگر از وی بخواهی این زمانم

ببخشد از برای میهمانم

مرا تا او بماند من نمانم

چو بیشک من نمانم او بمانم

از عشق مهی چو بر لب آمد جانم

گفتم بکنی بوصل خود در مانم

گفتا اگرت وصال ما میباید

رو هیچ ممان تو تا همه من مانم

از عشق مهی چو برلب آمد جانم

گفتم بکنی به وصل خود درمانم

گفتا اگرت وصال ما می باید

رو هیچ ممان تو تا همه من مانم

گفت عمریست تا مسلمانم

دیده روشن به نور ایمانم

کمانی تو و من خم چون کمانم

یقین شد بر هلاک خود گمانم

به جنگ خاکیان خود در نما نم

دو رخ طرح است بر هفت آسمانم

اگر صد سال در زنجیر مانم

نخستین روز آزادی، همانم