واجب نبود به کس بر، افضال و کرم

واجب باشد هر آینه شکر نعم

تقصیر نکرد خواجه در ناواجب

من در واجب چگونه تقصیر کنم؟

گر کند یاریی مرا به غم عشق آن صنم

بتواند زدود زین دل غم خواره زنگ غم

داری مرا بدان که فراز آیم

زیر دو زلفکانت به نخچیزم

چون که زن را دید فغ، کرد اشتلم

همچو آهن گشت و نداد ایچ خم

دو جوی روان از دهانش ز خلم

دو خرمن زده بر دو چشمش ز خیم

بهارست همواره هر روزیم

به منکر فراوان، به معروف کم

مکن خویشتن از ره راست گم

که خود را به دوزخ بری بافدم

از تو خالی نگارخانهٔ جم

فرش دیبا فگنده بر بجکم

از ابر اندر آمد به هنگام نم

جهان شد به کردار باغ ارم

چنان بد که بودند روزی به هم

سخن رفت هر گونه از بیش و کم

بدو گفت مهتر به روی دژم

که بر گوی تا از که دیدی ستم

پس آن دختران جهاندار جم

به نرگس گل سرخ را داده نم

که با دختران جهاندار جم

نشیند زند رای بر بیش و کم

سزد گر بمانیم هر دو دژم

کزین سان پدر کرد بر ما ستم

شب و روز بودند با او به هم

زدندی همی رای بر بیش و کم

وز آن پس به چشم و به روی دژم

به ابرو ز خشم اندر آورد خم

دو نرگس دژم و دو ابرو به خم

ستون دو ابرو چو سیمین قلم

ده انگشت برسان سیمین قلم

برو کرده از غالیه صدرقم

کمند از رهی بستد و داد خم

بیفگند خوار و نزد ایچ دم

بدانگه که لوح آفرید و قلم

بزد بر همه بودنیها رقم