که به خُلقان ز زینت خَلقان

قانعم ورچه نیستم خاقان

چون ستد شه عوامل از دهقان

ده ازو رفت و ماند بر وی قان

پس شدند اشکسته‌اش آن صادقان

لیک کو خود آن شکست عاشقان

رفت درویشی ز شهر طالقان

بهر صیت بوالحسین خارقان

نیست زر غبا وظیفهٔ عاشقان

سخت مستسقیست جان صادقان

وه که جهان در گرفت سوزِ دمِ عاشقان

کون و مکان درکشید موجِ غمِ عاشقان

غلغلِ اِستبشرُوا در ملکوت اوفتاد

باز نهان شد عیان آن صنمِ عاشقان

عشق به دستِ ازل تا به دوامِ ابد

[...]

رنگ آن بر رخ آورد یرقان

بوی آن بر دل آورد خفقان