هر که آتش در درون مافکند

راز ما را از درون بیرون فکند

چون نماند خاک و بودش جف کند

خاک سازد بحر او چون کف کند

سخی نبود آن کو تکلف کند

وگر در سخاوت توقف کند

جرعه مده، که وقت شد اشتر من که عف کند

نقل منه، که او دگر کم سخن علف کند

اشتر من به ناخوشی سر ننهد گرش کشی

ای که مهار می‌کشی، عفو کنش چو عف کند

شور سرست و خیره سر، خار گرست و شیره خور

[...]

درین کوه سیمرغ پر بفکند

سپردار گردون سپر افکند

تا ز م ن زل وز رهت واقف کند

تا چو معروفت به حق عارف کند