هوای گرم‌سیر است آن طرف را

فراخی‌ها بود آب و علف را

همان رونق ز خوبیش آن طرف را

که از باران نیسانی صدف را

دُری کاول شکم باشد صدف را

ز لؤلؤ بشکند بسیار صف را

بگفت منصور سر لو کشف را

عیان می‌کرد سرّ من عرف را

برون آورد رو بشکن صدف را

که تا دانی نشان من عرف را

کرا قدرت که گوید لو کشف را

و یا داند وجود من عرف را

خبر نبود از این معنی صدف را

اگرچه جوهر او دارد بکف را

مدان یک دم روا ای خواجه در دادن توقف را

که تا استاده یی، مرگ از کفت گیرد تصرف را

در اقلیم قناعت، زین سبب تنگی نمی باشد

که بیرون کرده اند از شهر درویشان تکلف را

بقدر لب گزیدن، صرفه کن از زندگی وقتی

[...]

از این دریاب سرمن عرف را

شناس آن نفس بر حق متصف را