به عشق اندر چو مست آشفته باشد

ز ناخفتش به سان خفته باشد

همان به کاین سخن ناگفته باشد

شوم من مرده و او خفته باشد

تا مرد سخن نگفته باشد

عیب و هنرش نهفته باشد

هر پیسه گمان مبر نَهالی

باشد که پلنگ خفته باشد

مستور که رخ نهفته باشد

چون غنچه ناشکفته باشد

بود روزی که این شب رفته باشد؟

شبی باشد که چشمم خفته باشد؟

تو چیزی نظم کن ناگفته باشد

دُری آور که او ناسفته باشد

لبش چون غنچه بشکفته باشد

که گفتارم دگر ناگفته باشد

کسی دارد خبر از حال فایز

که روزی در پی دل رفته باشد

بصحبت در کنارت خفته باشد

سخنها در ضمیرت گفته باشد