از بنای ثنای ایشانست

که بنانم چو شمع رخشانست

نه که چون آفتاب رخشانست

نعل اسبش چو مه دُر افشانست

که هر دل را که از داغش نشانست

بیک دم پای کوبان جان فشانست

زبانت گوهر معنی فشانست

ولی این جوهرت بس بی نشانست

جمال بی نشانت دُر‌فشان‌ست

حقیقت قل هواللّه زان نشان‌ست

چو زلف دوست دلم دایماً پریشانست

دو دیده از غم هجرانش گوهر افشانست

هنوز نرگس مستش میان خواب و خمار

لبش به کام دل شاد باده نوشانست

دلا اگر ز لبش بوسه ای همی دزدی

[...]

درین‌کتاب پریشان نبینی از تربیتت

عجب مدار که چون حال من پریشانست

هزار شکر که با یک جهان پریشانی

چو تار طرهٔ دلدار عنبرافشانست