پروانه به شمع گفت: چون خوش افتاد

حالی که مرا با چو تو سرکش افتاد

گویند که در سوخته افتد آتش

این سوختهٔ تو چون در آتش افتاد

دگر ره در میان آتش افتاد

دل او در غم آن دلکش افتاد

ز خود بینی میان آتش افتاد

نهاد و بود او بس ناخوش افتاد

جهان را با غم رویت خوش افتاد

ز رخسارت دلم در آتش افتاد

چرا آن قامت زیبایش از ما

بنامیزد چو سروی سرکش افتاد

نظر در بوستان بر سرو کردم

[...]

سرم با تاج شاهان سرکش افتاد

ولی سوز گدایانم خوش افتاد

چو در شهر این صدای ناخوش افتاد

همی گفتی که در شهر آتش افتاد