بران خرمی روز هرگز نبود

پی مرد بی‌راه بر دز نبود

سنان نیزه گفتی بابزن بود

برو بر مرغ، مرد تیغ‌زن بود

دوشم ز فراق تو همه شیون بود

چشمم چو پر از خون شده پرویزن بود

بر هر مژه خونی که مرا درتن بود

چون دانهٔ نار بر سر سوزن بود

حاجت این لشگر گُربُز نبود

این بگفت و گوییی هرگز نبود

زو کسی را خواریی هرگز نبود

ور بود زو خواریی از عز نبود

زمین از زرّ و گوهر موجزن بود

جهانی در جهانی مرد و زن بود

چون محمد عاشقی هرگز نبود

هیچ عاشق را چو او آن عز نبود

چوچشم از پی دولت زن بود

از آن چشم به چشم سوزن بود