همی‌داد خواهم ز بیدادگر

نه افسر نه تخت و کلاه و کمر

سرانجام مرد ستاره شمر

به قیصر چنین گفت کای تاجور

گشاد از میان شاه زرین کمر

بر آتش بر آگند چندی گهر

تومپسند بیداد بیدادگر

بگفت این و بر بست زرین کمر

بدو گفت کاین نزد چوبینه بر

شنیده سخنها برو بر شمر

نیامد سخنها برو کارگر

بفرمود تا رفت لشکر بدر

چو نیزه نیامد برو کارگر

بروی اندر آورد جنگی سپر

پیاده شد آن مرد پرخاشخر

زره دامنش رابزد برکمر

بدو گفت بهرام کای بی‌پدر

به خون برادر چه بندی کمر

نخست آفرین کرد بر دادگر

کزو دید مردی و بخت و هنر

به فرمان یزدان پیروزگر

ببندم برو نیز راه گذر

بدو گفت رو با برادر پدر

بگو ای بداندیش پرخاشخر

نیاطوس را داد چندان گهر

چه اسپ و پرستار و زرین کمر

چو بر اژدها برشدی موی‌تر

نبودی برو تیر کس کارگر

شنیدم که آن ریمن بد هنر

همی نامه سازد یک اندر دگر

ببرم سر خسرو بی‌هنر

که مه پای بادا ازیشان مه سر

در گنج بگشاد و چندان گهر

بیاورد شمشیر و زرین کمر

بدو گفت شادان زی و نوش خور

بیارش‌، مخار اندرین کار سر

بیامد قلون تا به نزدیک در

بکاف در خانه بنهاد سر

همی پند بر من نبد کارگر

ز هر گونه چون دیو بد راه بر