چو او برگذشت این دو بیدادگر

ازو بازگشتند پر کینه سر

نهاد از بر ران بندوی سر

روانش پر از درد و خسته جگر

بدو گفت بندوی کاین تاج زر

مرا ده همین گوشوار و کمر

بدیدندش از دور با تاج زر

همان طوق و آن گوشوار و کمر

همه خواندند آفرین سر به سر

که جز تو مبادا کسی تاجور

همی‌داد خواهم ز بیدادگر

نه افسر نه تخت و کلاه و کمر

سرانجام مرد ستاره شمر

به قیصر چنین گفت کای تاجور

گشاد از میان شاه زرین کمر

بر آتش بر آگند چندی گهر

تومپسند بیداد بیدادگر

بگفت این و بر بست زرین کمر

بدو گفت کاین نزد چوبینه بر

شنیده سخنها برو بر شمر

نیامد سخنها برو کارگر

بفرمود تا رفت لشکر بدر

چو نیزه نیامد برو کارگر

بروی اندر آورد جنگی سپر

پیاده شد آن مرد پرخاشخر

زره دامنش رابزد برکمر

بدو گفت بهرام کای بی‌پدر

به خون برادر چه بندی کمر

نخست آفرین کرد بر دادگر

کزو دید مردی و بخت و هنر

به فرمان یزدان پیروزگر

ببندم برو نیز راه گذر

بدو گفت رو با برادر پدر

بگو ای بداندیش پرخاشخر

نیاطوس را داد چندان گهر

چه اسپ و پرستار و زرین کمر

چو بر اژدها برشدی موی‌تر

نبودی برو تیر کس کارگر

شنیدم که آن ریمن بد هنر

همی نامه سازد یک اندر دگر