فرومایه ضحاک بیدادگر

بدین چاره بگرفت جای پدر

پر از درد خوالیگران را جگر

پر از خون دو دیده پر از کینه سر

که بر من زمانه کی آید بسر

که را باشد این تاج و تخت و کمر

لب موبدان خشک و رخساره تر

زبان پر ز گفتار با یکدگر

چو او زاید از مادر پرهنر

به سان درختی شود بارور

تبه گردد آن هم به دست تو بر

بدین کین کِشد گُرزهٔ گاوسر

ز مادر جدا شد چو طاووس نر

بهر موی بر تازه رنگی دگر

بگو مر مرا تا که بودم پدر؟

کیم من؟ ز تخم کدامین گهر؟

پسند آمدش کار پولادگر

ببخشیدشان جامه و سیم و زر

فریدون به خورشید بر برد سر

کمر تنگ بستش به کین پدر

ببستند یارانش یکسر کمر

همیدون به دریا نهادند سر

ز بی‌راه مر کاخ را بام و در

گرفت و به کین اندر آورد سر

سپاهی نباید که با پیشه‌ور

به یک روی جویند هر دو هنر

منم کدخدای جهان سر به سر

نشاید نشستن به یک جای بر

جهان چون برو بر نماند ای پسر

تو نیز آز مپرست و انده مخور

پس آگاهی آمد ز فرخ پسر

به مادر که فرزند شد تاجور

به بخت جهاندار هر سه پسر

سه خسرو نژاد از در تاج زر

کجا نام او جندل پرهنر

به هر کار دلسوز بر شاه بر

سه خواهر ز یک مادر و یک پدر

پری چهره و پاک و خسرو گهر

کنون این گرامی دو گونه گهر

بباید برآمیخت با یکدگر