جهانت دمادم خبر می دهد

خبر از رحیل سفر می دهد

آنکه رایش رنگ گوهر می دهد

وانکه خلقش بوی عنبر می دهد

دولتش طاوس را دم می دهد

همتش سیمرغ را پر می دهد

صورتش نادیده هم دل می برد

[...]

بی غرض چون شد سخن تأثیر دیگر می دهد

آب روشن را صدف تشریف گوهر می دهد

عزم چون افتاد صادق راهبر در کار نیست

اشتیاق وصل شکر مور را پر می دهد

در مقام قهر، احسان از بزرگان خوشنماست

[...]

زخم ما پهلو به خنجر می‌دهد

شیشه ما سنگ را پر می‌دهد

سینهٔ ما از هجوم درد و داغ

یادی از صحرای محشر می‌دهد

شوق از افتادگان راه عشق

[...]

هر که بیند لذت بیتابیم سر می دهد

اضطراب مرغ بسمل شوق را پر می دهد

می تپم در خاک تا گردی زمن در خاطر است

خون گرم من به دیر و کعبه ساغر می دهد

دل ندادی بیش از این افسانه ام نشنیدنی است

[...]