خر خمخانه لگد میزند از دور مرا

تا بنزد یکی تا . . . ایه به . . . ون در برمش

من بحمدان هجا هستم خر . . . ای همی

تا لگد میزند او بر من، ون میدرمش

بهجا گفتن سرد از دهنی چون . . . س خر

[...]

می‌گفت فسانه‌های گرمش

چندانکه چو موم کرد نرمش

چنان در حکم تو دیدیم نرمش

که آتش سرد شد از عشق گرمش

ذکر لطف و تواضع و کرمش

ذکر حال و سماع چون ارمش

کیست دانی کریم آن که ز بند

نیست آگه خزانه درمش

هرچه آید بر او چه جد و چه هزل

همه گردد بهانه کرمش

نور بر نور چراغ حرمش

فیض بر فیض سحاب کرمش

مبین دور سپهر و مهر گرمش

که هیچ از کین گذاری نیست شرمش

دریغ آن پی سپردن نرم نرمش

دریغ آن سر به جیب از فرط شرمش

گذار بار دگر تا به خیمه گه برمش

که جمله چشم براهند و مضطرب حرمش

به کوفه بر دو گرامی نمود و محترمش

نمود از سر تعظیم بانوی حرمش

دل گر از راه برون رفت به راه آورمش

پردهٔ خود سری وکبر ز هم بر درمش

پس به خلوتگه معشوق حقیقی برمش

برم اندر حرم شاه و کنم محترمش