چو زر بخشد، شتر باید به فرسنگ

چو وقتِ آهن آید وای بر سنگ

طراق مقرعه بر خاک و بر سنگ

ادب کرده زمین را چند فرسنگ

چون او ز تو دور شد به فرسنگ

تو نیز بزن قرابه بر سنگ

دل خصم تو چون نقشیست بر سنگ

که از قرآن نگردد نرمتر سنگ

چو کعبه قبلهٔ حاجت شد، از دیارِ بعید

روند خلق به دیدارش از بسی فرسنگ

تو را تحمّلِ امثالِ ما بباید کرد

که هیچ کس نزند بر درختِ بی‌بَر، سنگ

دلش شکسته نگردد ازین سخن دانم

که گرچه سخت بود نشکند ز شکر سنگ

بسوی حضرت او زین نمط سخن نبرم

کز ابلهیست زدن بر محک زرگر سنگ

من از برای دل او دگر نگویم شعر

[...]

چو بر کوه آزمودی تیشه بر سنگ

زمین لرزان شدی فرسنگ فرسنگ

خورد بر کوه و کوبد سنگ بر سنگ

صدای آن رود فرسنگ فرسنگ

درین راه دغل، فرسنگ فرسنگ

چو مینا عالمی غلتیده بر سنگ

صفای چشمه بین، کز چند فرسنگ

نماید سنگ در آب، آب در سنگ

بت افسونگری بودست هر سنگ

ز لنکا بود آن معبد دو فرسنگ

ز دستش سنگها رفتی به فرسنگ

خجل از سنگسازش، سنگ خرسنگ

مگر کاتش بیفروزم دو فرسنگ

رود در وی سه بار آن دلبر سنگ

گهی در وادی پر خار و پر سنگ

به خار و سنگ حامِل چند فرسنگ