ترا زین پس نگر تا چون پرستم

به پیشت جان به خدمت چون فرستم

اگر فرمان دهی فرمان‌پرستم

مرو را در زمان زی تو فرستم

من آن مسکین تذرو بی‌پرستم

من آن سوزنده شمع بی‌سرستم

نه کار آخرت کردم نه دنیا

یکی خشکیده نخل بی‌برستم

دلا در عشق تو صد دفترستُم

که صد دفتر ز کَونین از برستُم

منم آن بلبل گل ناشکفته

که آذر در ته خاکسترستُم

دلم سوجه ز غصّه ور بریجه

[...]

بتا تا زار چون تو دلبرستم

به تن عود و به سینه مجمرستم

اگر جز مهر تو اندر دلم بی

به هفتاد و دو ملت کافرستم

اگر روزی دو صد بارت بوینم

[...]

گر خدمتی نویسم و ننویسم

ور مدحتی فرستم و نفرستم

بعد از خدای هر که بود جز تو

نزدیک من بت است که بپرستم

تو می‌گویی که مرد مرد رستم

برو کز رخش آید کار رستم

ای راحت و آرامگه پیوستم

تا روی تو دیدم ز حوادث رستم

در مجلس تو گر قدحی بشکستم

صد ساغر زرین بخرم بفرستم

دل پیش تو و دیده به جای دگرستم

تا خصم نداند که تو را می‌نگرستم

روزی به درآیم من از این پرده ناموس

هر جا که بتی چون تو ببینم بپرستم

المنة لله که دلم صید غمی شد

[...]

از جام بیخودی کرد، ساقی خدا پرستم

بودم ز بت پرستان، تا از خودی نرستم