آمده سوی شهر و از مردیش

بوده داد و دهش ره‌آوردیش

سفره‌ای و بر او چو سفرهٔ گل

از برون سرخ و از درون زردیش

خواجه شد هندوی غلامی ترک

تا وفا دارد از جوان مردیش

کرد رندی مست از یک دردیش

محو شد از خویش و گم شد مردیش

با خداجویان نبد همدردیش

یا که آگاهی نبود از مردیش؟

نه از حبس بول است رخ زردیش

که در پیش قول است دم سردیش

پریشان کند برگرا زردیش

زن آن به که نبود جوانمردیش