سوی باب گلشاه شد برده دل

سراسیمه و زار و آزرده دل

ای رنج غم تو برده و خوردهٔ دل

اندیشهٔ تو به ناز پروردهٔ دل

یاد لب تو نقش نهان‌خانهٔ جان

نور رخ تو شمع سراپردهٔ دل

توئی ای دیدنت در پرده دل

تو هستی در نهان گمکردهٔ دل

ورا بشناس اندر پردهٔ دل

طلب کن یک زمان گم کردهٔ دل

بجز جانان مبین در پردهٔ دل

که او بُد بیشکی گم کردهٔ دل

دمی غائب مشو از پردهٔ دل

که ناگه بینی آن گم کردهٔ دل