بدست خود دریدم پرده خویش

پشیمانم کنون از کردهٔ خویش

در این حضرت منم گم کردهٔ خویش

بغربت در پس این پردهٔ خویش

که من بودم ترا گم کردهٔ خویش

حقیقت مر ترا در پردهٔ خویش

ترک من، سر مکش ز پرده خویش

درکش آخر عنان زرده خویش

در می انداز ناتوانی را

با فراق هزار مرده خویش

نظری کردم و چنان گشتم

[...]

چو آمد پیش آن از ردهٔ خویش

پشیمان از خود و از کردهٔ خویش

کرده ای عادت و خو پرده خویش

باز کن خوی ز خو کرده خویش

بشنو پند و مکن قصد دل‌آزردهٔ خویش

ورنه بسیار پشیمان شوی از کردهٔ خویش

به چه پیغام کنم خوش دل آزردهٔ خویش

از که پرسم سخن یار سفر کرده خویش