برین نطعی که در چشم است خردت

نمی‌دانی که تا در چیست بردت

منم دیوانهٔ سودای دردت

شده بی دینم اندر عشق فردت

ز قرآن جوی هر درمان دردت

کز این عین دوئی آزاد کردت

تو اوئی واصل اسرار گردت

در اینجاگه بکل دیدار کردت

ای باده،کدام دایگان پروردت

جانت به سزا بود،که خدمت کردت؟

ای آب حیات،بنده آن خضرم

کز ظلمت آن گور برون آوردت

این کرامت که داند او کردت

یا چه خواهی و چیست در خوردت

رمز گفتم اگر بود خردت

سوی باقی این سخن بردت

همچو توحید کفر او بردت

در جهانی کزان رسد خردت

خداوندا، به بیداران فردت

به بیخوابی بیماران دردت

بدو گفتا که نبود هیچ دردت

از آن یخ بارد از گفتار سردت

چشم خود تا به هم زنی بردت

تا کله چرخ داده‌ای خوردت