از حقیقت چنان به دل دوری

که نه‌ای اوستاد مزدوری

تا کی این انقباض و این دوری

به سرِ من که تو نه معذوری

از شمع یقین «اوحد» از آن بی نوری

کاندر طلب از خدمت و حرمت دوری

در وقت سماع اگر تو را وجدی نیست

چون لذّت آن نیافتی معذوری

ای باغ خدا که پر بت و پر حوری

از چشم خلایق اینچنین چون دوری

ای دل نچشیده‌ای می منصوری

گر منکر آن باغ شوی معذوری

ای طالب دنیا تو یکی مزدوری

وی عاشق خلد ازین حقیقت دوری

ای شاد بهر دو عالم از بی‌خبری

شادی غمش ندیده‌اش معذوری

ای ماه اگرچه روشن و پرنوری

از روشنی روی بت من دوری

وی نرگس اگرچه تازه و مخموری

رو چشم بتم ندیده‌ای معذوری

نیست در علم و قدرتش دوری

جمله یکسان ز روی مقدوری

سوی ده جستم از وطن دوری

تن نهادم به رنج مزدوری

چون تو از نظم معانی دوری

زین قبل هر چه کنی معذوری

چون تو از عالم سخن دوری

هرچه خواهی بگو که معذوری