در خوی خوش است عیش خوش کز جان است

ور عیشی هست غیر ازین سرد آن است

با بدخویی تو را جهان تنگ آید

خو خوش کن و چشم سوزنی میدان است

این کرامت بدان نه چندان است

این کرامت نصیب ابدان است

روح وحیی که نور یزدان است

صد هزاران هزار چندان است

پر همت عطای مردان است

رسته آن پر ز نور یزدان است

رخشت که دمش علامت چوگان است

در دعوی خود چو گوی در میدان است

رنگین شود از رنگ خوشش دست، مگر

در خانه ی زین تو حنابندان است؟

مرغ و حور از بهشت ابدان است

حکمت و دین بهشت یزدان است