همی گفت هر کس که ای بخت ما

به دشمن سپردی سر وتخت ما

بداندیش گیرد سر تخت ما

به تاراج دشمن شود رخت ما

نقد ما و جنس ما و رخت ما

نام ما و فخر ما و بخت ما

وگرنه بگیرد سر تخت ما

کند تیره برچشم ما بخت ما

از کاه ، کهربا بگریزد به بخت ما

خنجر به جای برگ برآرد درخت ما

الماس ریزه شد نمک سودهٔ حکیم

در زخم بستن جگر لخت لخت ما

با اینهمه خجالت و ذلت که می‌کشم

[...]

شد شیشه خانه باغ دل از جان سخت ما

جز سنگ فتنه یار نیارد درخت ما

بیگانه الفتیم چه دنیا چه آخرت

در خانه وجود و عدم نیست رخت ما

ابر بهار گریه مستانه خودیم

[...]