ای که از عدل تو هر مظلومی

داد بیدادگر آسان بستد

قابض تو که به تهدید و وعید

ارتفاع همه سیچان بستد

آب دهقانان یکباره ببرد

[...]

این عجب که دام بیند هم وتد

گر بخواهد ور نخواهد می‌فتد

بعد یک‌دم زهر بر جانش فتد

زهر در جانش کند داد و ستد

خیمه ویرانست و بشکسته وتد

او بهانه می‌جود تا در فتد

ور روا دارند چیزی زان ستد

بیست چندان خو زیانشان اوفتد

عوض قلب زر نقد ستد

در چنین سود هر کسی نفتد