درود از من بدان گلروی خوشبوی

که دارد سال و ماهم در تگ و پوی

به خدای ار گل بهار بوی

با کژی خوارتر ز خار بوی

راستان رسته‌اند روز شمار

جهد کن تا تو ز آن شمار بوی

اندر این رسته رستگاری کن

[...]

چون پیامبر به دیدهٔ نبوی

ننگرد سوی تو تو بر چه بُوی

هرکه از عقل رنگ دارد و بوی

بستهٔ اوست همچو دستنبوی

هیچ نا یافته ز تقوی بوی

تهی از آب مانده همچو سبوی

بشر گردد ملک از بهر آن بوی

بعشق عشق باشد در تک و پوی

وز آنجا بازگردای باد خوشبوی

بسوی آن بزرگ محتشم پوی

برهنه سر و پای و بر سر سبوی

به نزدیک چشمه شدم پوی پوی