که از چاک کوهی درختی برست

که بد شاخ آنگاه میوه برست ؟

گر ترا از نهادِ خود خبرست

درد باید که درد راهبرست

خوشی عاشقان از اشک و صبرست

همه سرسبزی بستان ز ابرست

مه تو این زمان در زیر ابرست

ترا مر چاره و درمانت صبرست

گر چنانست این که او پیغمبرست

در میان ما کنون او رهبرست

ای کریمی که گاه فیض نوال

رشح کلکت معلّم ابرست

از عطای تو نیمه یی برسید

وان دگر نیمه هم بران کبرست

همچو ایمان برات انعامت

[...]

گفت آری گر توکل رهبر‌ست

این سبب هم سنت پیغمبر‌ست

پیش آن چشمی که باز و رهبرست

هر گلیمی را کلیمی در برست

از بلبلان نغمه‌سرا باغ دلبرست

بی‌ناله ورنه گلشن و گلخن برابرست

هرچند دلت مومن و نفست گبرست

آخر نه تمام اختیارت جبرست؟

چیزی که به کار آیدت از کار جهان

در نعمت شکر و در مصیبت صبرست