چو دیدی که گیتی ندارد بها

از او بس بود خورد و پوشش گیا

یکی پادشاه و برو پادشا

نشاید بُدَن هر دو فرمانروا

چنان بُد که همواره بد پادشا

ازو پادشایی نباشد جدا

چو دم زد فتد روشنی در هوا

بدان روشنایی کند شب چرا

ندارد ز بن دادگر پادشا

کسی بی گنه را به زندان روا

فما رَمَقَتْعَیْنایَ بَعْدَکَ مَنْظَراً

یَسُوءُکَ اِلّا قُلْتُ قَدْرَمَقانی

هِیَ سِتَّةُ وَاَنَا الضَّمینُ لِنِصْفِها

فَکُنِ الضَّمینَ لِنِصْفِها یا جاری

چو گشتند این چهار ارکان مهیا

ازان گرمی بر آمد سوی بالا

کجا در عالم مبدا و بالا

به ترتیب آنچه بد به گشت پیدا

یکی گوید مرو را روح قدسا

یکی گوید مرو را نفس گویا

یکی ناقوس در دست و چلیپا

یکی آتش پرست و زند و استا

نه از گرما شکوهد نه ز سرما

نه از ریگ و کویر و کوه و دریا

سراسر کوه او قلعه همانا

چو خندق گشته در دامانش دریا

وگرچه شاعری باشد نه دانا

بسی احسنت و زه گوید به عمدا

همه کس رفته از خانه به صحرا.

برون برده همه سازِ تَماشا.

زِ بَسْ سیم و زِ بَسْ گوهر چو دریا

اگر دریا رَوان گردد به صحرا.

درختی کاو نباشد راست بالا

چو برروید شود کژّیش پیدا

خروشان گاو دُم با او به یک جا

چو با هم دو سراینده به همتا

صف جوشن‌وران بر روی صحرا

چو کوه اندر میان موج دریا

بسا اسپ سیاه و مرد برنا

که گشت از گَرد، خنگ و پیر سیما