سر نهم در راه چون سوداییی

می‌روم هر جای چون هر جاییی

گفت محمود از سر رعنایئی

کیست چون من در جهان آرایئی

صبح چو آفتاب زد رایت روشناییی

لعل و عقیق می‌کند در دل کان گداییی

گر ز فلک نهان بود در ظلمات کان بود

گوهر سنگ را بود با فلک آشناییی

نور ز شرق می‌زند کوه شکاف می‌کند

[...]

گشت جان از صدر شمس الدین یکی سوداییی

در درون ظلمت سودا ورا داناییی

یک بلندی یافت بختم در هوای شمس دین

کز ورای آن نباشد وهم را گنجاییی

مایه سودا در این عشقم چنان بالا گرفت

[...]

یا تورا گوید که سوفسطائیی

یا جهول خالی از دانائیی