هرکه را این شکسته پایی داد

آن لطف کرد و مومیایی داد

نتوان بر پدر گوایی داد

که خداتان از او رهایی داد

روز چون عکس روشنایی داد

خاک بر خون شب گوایی داد

بختْ ما را چو پارسایی داد

از چنان کار بد رهایی داد

باز عشق تو مرا مژده رسوایی داد

فتنه را عهده کار من شیدایی داد

غم تو در دل شبها به دل خویش خورم

کاین خورش بیشتری ذوق به تنهایی داد

چه حد وصل مرا، بین که چو من چند مگس

[...]

همان که چشم تو را طرز دل‌ربایی داد

دل مرا به نگاه تو آشنایی داد

پس از شکستن دل کام دادی‌ام آری

به تن درست نباید که مومیایی داد

به یاد شمع رخت آهی از دلم سر زد

[...]