گر بود مردی، زنی زاید ازو

ور زنیست ای بس که مرد آید ازو

ای دل اگرت هنوز می باید ازو

باید که کشید هرچه می زاید ازو

عاشق شده ای وفا طلب می داری

دیوانَه ندانی که وفا ناید ازو

کو دست که بند بسته بگشاید ازو

یا همنفسی که دل برآساید ازو

امروز غمی با که توانی گفتن

تا صد غم دیگرت نیفزاید ازو

ابروت که آسمان بیاراید ازو

خورشید چو با هلال بنماید ازو

روزم شب گشت رسم عیدی بفرست

خرمای لبت که بوی شیر آید ازو

خالی،که لبت همی بباراید ازو

خالیست سیه که مشک میزاید ازو

صد تنگ شکر خورد ز پهلوی رخت

ترسم که دهان تو به تنگ آید ازو

نام تو که خامشی نمی شاید ازو

بر سینه در فتوح بگشاید ازو

تکرار همی کنم به آواز بلند

تا همچو زبان گوش بیاساید ازو

آن که این گونه کرم آید ازو

ناامیدت کجا شاید ازو

نه دستی که کاری برآید ازو

نه پایی که راهی گشاید ازو

جور کم بوی لطف آید ازو

لطف کم محض جور زاید ازو