چو بیدادگر پادشاهی کند

جهان پر ز گرم وتباهی کند

گر شبی عشق تو بر تخت دلم شاهی کند

صدهزاران ماه آن شب خدمت ماهی کند

باد لطفت گر به دارالملک انسان بروزد

هر یکی را بر مثال یوسف چاهی کند

من چه سگ باشم که در عشق تو خوش یک دم زنم

[...]

هرکه او را بخت همراهی کند

در ولای او همه شاهی کند

هر که دارد حبّ او شاهی کند

حکم او از ماه تا ماهی کند

آنچه زالی در سحر گاهی کند

میندانم رستیم ماهی کند

چو جدان خود پادشاهی کند

ز مه حکم تا گاو و ماهی کند

چون ز طبیعی سخن یا ز الهی کند

آنکه به ملک هنر دعوی شاهی کند

چون ز اوامر حدیث یا ز نواهی کند

حلّ مسائل همه نیک کماهی کند

خون خود را خویش خون خواهی کند

انتظار غیرت اللهی کند

در دل شب گر ز دل آهی کند

ناله‌یی گر در سحرگاهی کند

از خود آگاهی یداللهی کند

از یداللهی شهنشاهی کند

نه بر خیره، گردون تباهی کند

سیاهی چو بیند، سیاهی کند