تشنه را کی نشاطِ راه افتد‌؟

کی زید گر در آبِ چاه افتد‌؟

به هر جنبش که در زلفت ز باد صبحگاه افتد

بسا دلهای مسکینان کزان زلف دو تاه افتد

گل اندر خوابگاه نرگس افتد گر وزد بویت

ولیکن عشق بازان را خسک در خوابگاه افتد

تو می رو مست و غلتان، کو هزاران توبه باطل شو

[...]

دره، کز دست بیگناه افتد

سر قیصر چنان به چاه افتد

زنخدان تو گر این است، صد یوسف به چاه افتد

نظر بر قدت اندازند خوبان را کلاه افتد

چو زلف توست بخت من، از آن دایم پریشانست

ندانم در جهان کس را چنین بخت سیاه افتد

نیامد در برم قد تو باری خاک ره گردم

[...]

از راز دو کون گر کس آگاه افتد

چون جاده سر براه هر راه افتد

بیچاره به تنگنای دولت چه کند

مانند شناوری که در چاه افتد

دو دل شوم چو به زلفش مرا نگاه افتد

چو رهروی که رهش بر سر دو راه افتد

فروتنی است برازنده از سرافرازان

که خوشنماست شکستی که بر کلاه افتد

آن را که دلش به شادی از راه افتد

از ناخن غم، کار به دلخواه افتد

از چاه، به قلاب برون می‌آرند

هرگاه که دلو آب در چاه افتد