زن سرگشته پیش شاه افتاد

به حاجت خواستن در راه افتاد

چو شه را این سفر ناگاه افتاد

مرا هم نیز عزم راه افتاد

چو در راهش نظر بر شاه افتاد

ز دستش کاسه بر درگاه افتاد

چو چشمش بر جمال شاه افتاد

بلرزید و میان راه افتاد

چو سایه از زمین بر ماه افتاد

گل خورشید رخ در راه افتاد

چو چشمش بر جمال شاه افتاد

به‌خدمت پیش شه، در راه افتاد

دل مسکین من گمراه افتاد

برون آمد ز گو در چاه افتاد

دریغا یوسفت اندر چاه افتاد

نمیدیدی که از ناگاه افتاد

آن دل که بکام دل بدخواه افتاد

در چاه ز نخدان تو ناگاه افتاد

ار چه همه کس بچشم کس بچشم پرهیز کنند

بیچاره دلم بچشم در چاه افتاد

پس ساده دلی کزین ره آگاه افتاد

بس اهلِ خرد که در تکِ چاه افتاد

این کار حوالتی نه علم و عملی است

چون گنج که تا که را به او راه افتاد

پس ساده دلی کزین ره آگاه افتاد

بس اهلِ خرد که در تکِ چاه افتاد